‘Je hebt geen taal nodig als je de taal van de liefde spreekt’, zoiets wordt wel eens gezegd. Met allemaal nieuwkomerleerlingen, waar de hormonen door de puberlijven gieren, wordt dat heel duidelijk.

Wanneer mijn mentorklas het lokaal verlaat staat mijn tweedejaarsgroep al voor de deur te wachten. De leerlingen kruisen elkaar en de tweedejaars nemen plaats. Een stoere spaanse jongen komt naar me toe en zegt: ‘Juf, wie is dat meisje met krullen? Ik vind haar mooi.’ Ik vertel hem haar naam en ik zeg; ‘ze is zeker mooi, en ook heel lief’. 

Een week later begrijp ik dat ze elkaar hebben toegevoegd op snapchat. Hij zoekt haar steeds vaker op en ook van haar begrijp ik inmiddels dat ze zijn naam weet. Zij spreekt Engels en geen woord Spaans en hij spreekt Spaans en geen woord Engels. Toch lijken ze elkaar te begrijpen.

Nog iets later lopen ze hand in hand door de gang en brengt en haalt hij haar bij elke les. Ze knuffelen, hij tilt haar op en ze blijven in de kantine hangen na de lesdag. Ze kunnen in het geleerde nederlands een beetje van elkaar leren kennen. Ze zijn het voorbeeld dat je voor liefde niet dezelfde taal hoeft te spreken.